Άλλοθι η παιδικότητα

Αναδημοσιεύουμε τις πολύ εύστοχες σκέψεις της Λιόπης Αμπατζή σχετικά με την παιδικότητα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Σάββατο 31 Μαΐου 2008


ΛΙΟΠΗ ΑΜΠΑΤΖΗ
Άλλοθι η παιδικότητα

Σε μια κοινωνία που η παιδικότητα έχει αναγορευτεί σε ύψιστο ιδανικό -αλλά και αδιάσειστο άλλοθι για τους ενήλικες γονείς- δεν είναι να απορεί κανείς που τα παιδιά δεν θέλουν ή, καλύτερα, δεν ξέρουν πώς να μεγαλώσουν... Η παιδική ηλικία όπως βιώνεται σήμερα έχει χαρακτηριστικά μιας προ-κοινωνικής διαδικασίας και μιας κατάστασης εξαίρεσης. Η ζωή τοποθετείται σε ένα αόριστο -αλλά φοβιστικό- «μετά»... Τα παιδιά απαλλάσσονται
από την ευθύνη της ζωής τους, αφού η τελευταία δεν αναγνωρίζεται ως συστατική του ολοκληρωμένου προσώπου, αλλά άχθος που (σου) την έχει στημένη στη γωνία (όταν μεγαλώσεις θα δεις!!!). Προς το παρόν, μικρέ/ή, θα αποφασίζουν άλλοι για σένα, για το καλό σου, κι εσύ τυλιγμένος/η στη νεραϊδόσκονη της παιδικότητας χαζεύεις ανάμεσα στα λούτρινα κουκλάκια που στοιβάζονται στα παιδικά δωμάτια. Και ξαφνικά θα «βγεις στη ζωή» με
σύνδρομα, συμπλέγματα, ένα μικρο-μέγαλο, αναποφάσιστο, θλιμμένο και μοναχικό πλάσμα.

Οι ειδικοί σε μελετούν, γράφουν βιβλία, ανακοινώνουν σε συνέδρια την αποτυχία και την αγωνία σου… Οσο συνεχίζουμε να εξαιρούμε τα παιδιά από τη ζωή, τις ευθύνες και τις επιλογές τόσο οι ειδικοί θα έχουν δουλειά. Και κάτι ακόμα: όσο οι καταναλωτικές εξορμήσεις της «αγίας» οικογένειας στα παιχνιδο-σούπερ μάρκετ δικαιολογούν κι επιβεβαιώνουν την ύπαρξή της τα ζητήματα σχέσης, επικοινωνίας και συντροφικότητας θα εκκρεμούν…


Η κυρία Λιόπη Αμπατζή είναι διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας.